czwartek, 21 lipca 2011

Zegarmistrz Światła Purpurowy

Co sądzicie o tym, że dzieci wiedzą i widzą więcej niż my?

Jakiś czas temu czytałam o pewnej dziewczynce, 3,5 letniej, która do tamtej chwili słyszała o Bogu średnio i na wyrywki bo rodzice nie byli zbyt religijni i postanowili pozostawić edukację na później, kiedy dziecko będzie bardziej świadome procesu stawania się osobą wierzącą. W każdym razie- dziewczynce urodził się braciszek. Kiedy został przyniesiony do domu, dziewczynka stanowczo zażdała zostać z nim sam na sam. Rodzice nie bardzo chcieli zostawiać dziewczynkę samą z noworodkiem bo nie wiedzieli jeszcze jak zareaguje na intruza w domu. Ponieważ dziewczynka kategorycznie  stawiała na swoim, włączyli elektroniczną nianię i wyszli z pokoju. Po kilku chwilach przemawiania czule do maleństwa, dziewczynka poprosiła wreszcie:
-Opowiedz mi o Bogu bo ja już zapominam.

Ta opowieść nieustannie dzwoni mi w uszach choć minęło już tyle miesięcy.

Dzisiaj Rodzicielka pokazywała Mai nagrania video sprzed lat. Maja poznała mnie-nastolatkę i skomentowała:
-To jest Pani. Ale mówi Mama.
Znaczy, że zmieniłam się nie do poznania?

A potem pokazała jej Babcię, czyli Mai praBabcię. Maja spojrzała, przechyliła główkę zaczepnie i zapytała praBabcię na ekranie:
-A ty zyjes czy nie zyjes???

??????

Maja NIE ZNA pojęcia "nieżycia". Nie rozumie jak w programie przyrodniczym orka wyrzuca w powietrze fokę, żeby złamać jej kręgosłup i schrupać. Mama mówi wtedy, że "o, patrz foki też czasem latają a teraz przełączymy na kanał 97 gdzie bohaterowie nie umierają i nie chodzą na siku".

Maja jednak jakimś cudem pokazała, że osoba którą widzi jest w stanie, którego nie do końca rozumie. "Żyjesz" to dla niej być, ruszać się, mówić, chodzić i to praBabcia robiła na video.
"Nieżyć" natomiast to nie być w pobliżu? No nie, bo równie dobrze FakiJapi idąca z całą kompanią do domu mogłaby "unieżywać" dopóki nie przyjedzie znowu. Każda osoba w TV powinna budzić w Mai wątpliwości podobnej natury a jednak nie budzi.
Może "nieżycie" to stan w którym znajduje się praBabcia a który zasadniczo różni się od tego co robimy my, ale Maja widzi oba stany?

Maja zapytała praBabcię o "nieżycie" jak osobę, którą zna, na Ty i bezpośrednio. A nigdy jej nie widziała bo zaraz będzie 10 lat od jej śmierci.

To tak jakby pokazać komuś szklankę wody 100 razy a potem szklankę lodu i powiedzieć, że to też jest woda. Co byśmy wtedy powiedzieli?:
-Ale ty jesteś woda czy nie jesteś?

Nic nie rozumiem. Ale ciarki mamy do tej pory.

A Wy? Coś sądzicie?

7 komentarzy:

  1. coś jest w tym co piszesz dzieci są niesamowite i spontaniczne powinniśmy się od nich uczyć. Czasem szukamy odpowiedzi daleko a mamy ją blisko tak to jest z dzieciakami na prawdę wiedzą i widzą dużo więcej niż nam się wydaje:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Dzieci śmieją się do ścian, machają do kogoś, kto jest (?) gdzieś za naszymi plecami, poznają postaci na zdjęciach sprzed wielu, wielu lat... coś w tym jest, tylko nie wiem co.

    Młodsza siostra mojej znajomej, kiedy miała coś koło 3. lat (my ze 14) uparcie twierdziła, że na balkonie jest 'biała pani' i nie chciała sama zostawać w pokoju. Balkon był pusty (żadnego prania) i na 5. piętrze, więc nikt wleźć nie mógł. Co lepsze - przez kilka miesięcy w identyczny sposób opisywała 'białą panią', a przecież takie małe dziecko nie umie kłamać, zmyślać, wymyślać i tak dokładnie spamiętać wszystkich szczegółów 'wymyślonej' historyjki - tak sądzę.

    No, to sobie na noc znalazłam temat do przemyśleń, kurka wodna... :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Biała Pani... to mi przypomina, że o tym Wam jeszcze nie opowiadąłm. Ale kiedyś.

    Teraz- "nie pójsię!" jak mówi Maja.

    Dobranoc. :*

    OdpowiedzUsuń
  4. moja mama to nawet do ksiedza poszla, zeby egzorcyzmy jakies robic na mnie bo jako male dziecko za oknem ( 2pietro starego budownictwa i zero drzew za ) zobaczylam stara babcie w chuscie w kwiaty, niby nic bo przeciez stare babcie w sumie nosily takie chusty nagminnie, sek w tym, ze maja prababcia zawsze taka nosila, a ja nie widzialam , nie znalam i nie mamy jej zdjec! Nie mam mozliwosci, zebym odzwierciedlila jej obraz na oknie, ani za nim , bo nie znalam osoby... Osobiscie to mam tak , ze raz wierze we wszystko, a raz calkowite wyparcie i szukam rozsadnych wytlumaczen. A ostatnio to mialam taki koszmar w zwiazku z dzieckiem wlasnie, ze lepiej juz klikne ten X w prawym gornym rogu i spadam ...

    OdpowiedzUsuń
  5. My miałyśmy taką jazdę na starym mieszkaniu w czasie kiedy dorastałam. Przypomnijcie mi niedługo to napiszę.

    I przypomnijcie mi też, żebym dla rozluźnienia nastroju opowiedziała też przy okazji jak mój ojciec zobaczył ducha w środku dnia.

    OdpowiedzUsuń
  6. Wiedźmo, Kokainko -
    piszcie, piszcie! :))))

    Duchy, czy nie duchy - ja się lubię bać i lubię czytać takie prawdziwe historie :) Sama nie mam zbyt wiele do opowiadania, ale może to i lepiej, że niczego nie widzę i niczego nie doświadczam? Chociaż... mam w sumie dwie 'dziwne sprawy' do opisania, ale może to już jak zrobi się widno za oknami...? :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Witaj Kokain, też przeżyłam podobną sytuację z moim synem, wklejałam do jego książeczki po- urodzeniowej zdjęcia na drzewo genealogiczne, jedno z nich było z moim dziadkiem, nieżyjącym od kilku lat. Pewnego razu zaczął wpatrywać się akurat w to zdjęcie ( a małe było i z jakiejś imprezy, takie ,,uśmiechnięte"), więc tak patrzy, patrzy i mówi: ,,Kto to?", My: ,,Pradziadek twój", a on na to: ,,Pradziadek teraz jest smutny i płacze". ??? Zważywszy na życiorys pradziadka, i chrześcijańskie postrzeganie życia pozagrobowego, w które osobiście wierzę, zmroziło nas na serio...Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń